All posts by Ana

Martes 15 de marzo de 2016 – 21:00

O segundo piso do pub Atlántico está cheo de verbas e historias que foron impregnando as súas paredes dende hai anos. O público pide unha cervexa a unha Pili atarefada que se move tras a barra con rapidez. No aire o son dunha música que ninguén está a escoitar, xa que os saúdos, os sorrisos, a charla, invade a estancia.

Soledad Felloza (directora do Festival) senta no taburete “para contar” e a música desaparece, agora é tempo de palabras, de historias. Presenta a Caxoto sen dicir o seu nome e dí que xa creceu, que de contar para nenos e nenas, contará por primeira vez, no festival, para maiores.

Caxoto que cun sorriso ante o despiste de Soledad ao non dicir o seu nome, dalle pé para iniciar unha pequena historia sobre todos os nomes cos que o teñen bautizado ao longo da súa vida. E explica de onde lle ven, Caxoto, xa que el é da familia da Caxota por parte de nai e do Panfarrón por parte de pai. Mentres que os primeiros son rebuleiros, os segundos son tranquilos.

Nomear ao seu pai permítelle falar da súa afición pola apicultura e de aí a historia de Eviña, o boticario e o mel. O público sorrí ca picardía de Caxoto e con esa voz grave e armoniosa ca que conta. Remata cantando cunha pandeireta “calada” cun trozo de tea para que non sone nada máis que o pandeiro.

“Caxoto por parte de nai”

Entre un e outro contador Soledad Felloza sortea unha nova bolsa de Mistelánea que é recibida pola gañadora cun sorriso. Acto seguido presenta a Aldo Méndez.

Una abuela no pela papas, las va desnudando

Aldo séntase cómodamente no taburete e cun sorriso fala da súa infancia, de como era de pequeno, do moito que lle gustaban os libros. Descríbese “redondito como el óvulo (da súa nai) y tan retozón como el espermatozoide (do seu pai)”. Sorrí cando escoita o riso do público que está a desfrutar desta noite de contos.

Coqueto, seductor, fala de Meneses, o seu pobo natal, alá en Cuba. E conta con ese realismo máxico que xa o caracterizou na gala inaugural. As súas verbas crean este mundo no que o público se mergulla e se deixa levar polo seu saber facer. Aldo consigue que a súa historia chegue tanto aos espectadores e espectadoras, que hai ollos humidos ou chorando ante a delicadeza do que conta. Remata cunha nana ca que moita xente, ainda que non a escoitase nunca, síntese identificada e cun poema a Meneses, o seu pobo.

Namorados e namoradas destes dous contadores de voces que agariman, unha por grave e profunda, outra por xoguetona e coqueta, aplaudiron con emoción e cunha mirada de quen non quere saír desas cálidas augas de verbas.

Foto: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Ana Ponte

Sábado 12 de marzo do 2016 – 21:00.

Os tres avisos soan ás 21:01. A luz de sala vaise apagando. Os móbiles indican onde hai xente ainda conectada ao inevitable internet. O aforo do Teatro Principal está case completo.

Será Soledad, como cada ano, a encargada de presentar esta gala e aos distintos contadores e contadores que deleitarán a un público entregado.

A narradora entra no escenario cando a luz do mesmo sube e o público pode ver a un pequeno nos seus brazos. Ela fala da necesidade de novas caracolas, de novos ouvidos para escoitar historias, novos raparigos e raparigas como Antonio, o rapaz curioso e tranquilo que ten nos brazos.

Comenta como pola mañá foi a primeira vez que no festival contouse en linguaxe de signos e oral, como as historias buscan outras vías para a comunicación, como as mans poden crear e expresarse.

Para toda aquela xente que non puido ir pola mañá ao Museo do Pobo Galego, presenta a Caxoto e Gema Santos (Galicia) que contan unha pequena historia signando e falando.

Vitor Fernandes (Trás-Os-Montes) cun chaleque e unha cadea de reloxo fai sorrir ao público co seu inxenio e os seus pícaros contos.

Raquel Queizás (Galicia) fala do polbo que adorna este ano o cartel de Atlántica e as aventuras nunha ola onde se preparaba. Logo comeza a contar unha historia tradicional cunha fermosa e loira moura.

“Non é conto que é verdade”

Valter Péres (Azores) fala de que as Azores son nove illas que se consideran relacionadas cas lendas de Atlántida, amosa o reloxo que Soledad Felloza lle fixo poñer polo seu costume de alongarse, e comeza a súa contada con un “Eu non vín, dixéronme”.

Soledad saca da man a Ángeles Goás (Galicia) e pide que a traten ben porque estase estreando na arte de contar. Ángeles entra nun tema común para moita parte do público, que comeza a sorrir e logo a rir cando fala da súa primeira comunión e os medos que tiña ante a Hostia consagrada e eses feitos que nos parecían pecados inconfesables a unha idade tan temprana como os sete anos.

Carolina Rueda (Colombia), ao parecer, non puido chegar á gala, así que se pon dela un audio para abrir boca, que chega a pouco, un audio onde fala dunha perversión sobre un carniceiro.

Ana Sofía Paiva (Lisboa) comeza cantando un fado que nos transporta a unha triste historia de amor, que non despertou risos, pero si a atención dun público que bruscamente foi sacado dun mundo que comezaba a vislumbrar, cando o conto acabou.

Aldo Méndez (Meneses, Cuba) comeza con un rotundo: “Las confesiones no me van” e dí que se considera un marxista pop. A partir de aquí crea un realismo máxico co seu primeiro amor aos 7 anos, Ana. As risas volven, pero cun algo triste pola crúa realidade que se ve na súa historia, a diferencia de clases.

Claudia Beatriz Carvalho Fonseca (Río de Janeiro) porta unha cadeira, senta nela, deixa un pano no chan e as gafas enriba e canta un conto. O público repite compracido o estribillo da canción: “Viola, fúria, amor, diñeiro não”

As luces da sala suben, as cabezas asoman polos palcos do teatro, cando unha voz comeza a cantar dende o pasillo central do patio de butacas. Cucha del Águila (Perú) camiña descalza, co pelo solto. Xa sobre o escenario, fala dun mundo de cinzas, un mundo primixenio que imaxinamos gris. Logo pide unha música de fondo que acompaña a súa narración no que fala das runamulas, unhas mulleres centauro que pertencen ás lendas da Amazonía.

“Ella se sabe amante, compañera, poeta de todos los senderos infinitos del amor”

Celso Fdez Sanmartín (Galicia) entra ca súa calma a que nos ten acostumad@s. O público percíbese coñecedor das mañas deste narrador, porque sorrín ante os seus silencios. Celso comeza preguntando se alguen vai para Lalín, que logo tiña que volver. O público rí co seu modo tan persoal de contar as cousas.

Por último, Quico Cadaval (Galicia) fala dos “serenos” que desapareceron no ´82 e conta algunhas das historias do último “sereno” de Ferrol, Suárez, de paso que fala das fórmulas que se usan na narración oral. Mais o seu último conto deixou un certo malestar nalgunhas persoas do público, mentres que outras, máis afeitas ao humor negro de Quico, amosan un pequeno e cómplice sorriso.

Todas as narradoras e narradores de Atlántica 2016

Foto: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Ana Ponte

<iframe width=”640″ height=”360″ src=”https://www.youtube.com/embed/CVPksqjPoTI” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>