Festival Atlántica
Participantes
Programa
  • Programa infantil e familiar
  • Programa adultos
  • Atlántica 2022
  • Equipo
  • Apoios
  • Contacto
  • Atlántica 2022
  • Equipo
  • Apoios
  • Contacto

All posts by Marcos

23/032015

Crónicas Atlánticas: NOITE DO ESPECTADOR, función especial

Noite Espectador 01

Mércores 18 de marzo de 2015 – 21:30

 Media hora antes do comezo do espectáculo, chegan os alborotadores narradores e narradoras desta III edición do Festival Atlántica. Son soamente sete persoas, mais só eles coa súa troula, crean ‘ambientazo’ no pub Dado-Dadá, local que acolle moitas das sesións deste ano.

Nas mesas agardan polos espectadores os programas de man do festival, convertidos en cornetes para flocos de millo, acorde coa temática cinematográfica desta velada: Hoxe vanse contar películas.

O público enche a sala e tras posar os contacontos para unha foto de familia, Soledad Felloza, directora do festival, sortea un pack de tés de ‘Mistelánea’ (o único patrocinador de ‘Atlántica’ este ano) entre as máis de corenta persoas reunidas esta noite.

Noite Espectador 02

A primeira en subir ó esceneario é Paula Carballeira, artífice desta ‘contada’ grupal. O xérmolo desta noite está nunha contada que a narradora fixo nun instituto de Santa Comba. As explicacións dun alumno tentándolle explicar unha película…

“É unha peli que… buahh! Ten un prota que é un tío que… buah! E logo hai un malo que… buahh! E todo o tempo non paran de… buahhh!”

… déronlle a idea a Carballeira de montar esta sesión na que cada contador debe narrar unha das súas películas favoritas.

O filme co que ela mesma inicia a ‘contada’ é “A carreta pantasma”, cine mudo de 1921, sueco para máis señas. A historia de tres borrachos celebrando a Noitevella nun cemiterio ó redor dunha botella de alcol deriva nun argumento propio do xénero fanstástico, que Carballeira conta levándoo á forma do tradicional conto de terror. A historia gusta ós espectadores que alternan o riso co silencio tenso.  

Noite Espectador 03

José Campanari ocupa a banqueta dos narradores para comezar a contar a historia do éxito inglés do ano 2000, “Billy Elliot”. Nas súas propias verbas, como el ve as películas desordeadamente, vai contar a película desordeadamente. Rapidamente o público empatiza co narrador arxentino, que relata coa atribulación e sorpresa dun neno grande que caracterizan os seus espectáculos.

De tódolos xeitos, nesta ocasión Campanari, ademais da súa habitual tenrura, elixe contar a historia do neno que quere ser bailarín, dende un punto de vista irónico e mordaz. Un acerto, en vista das risas dos espectadores.

Noite Espectador 04

A terceira narradora da velada é Ana Carreira que elixe a película “Cleopatra” para a súa narración. Pero non o filme de Elisabeth Taylor como aclara, senón a película arxentina do director Eduardo Mignogna.

A lucense refire o argumento e boa parte dos asistentes recoñecen os detalles das peripecias protagonizadas por unha Norma Aleandro xovial e inocente. Cando a contacontos pregunta “Quen é o arxentino de pelo branco que non é Luppi?!”, o público responde a coro: “Alterio!!!”.

Carreira guía o seu relato coa constante da protagonista do filme, “Ahora tengo dos opciones: Hacer lo que quiero… y hacer lo que debo”, para finalmente descubrir outras opcións.

Noite Espectador 05

Cambio de narradora e cambio de ton. Charo Pita cóntalle ós espectadores a mítica película “A noite do cazador”, interpretada por un Robert Mitchum inesquecible no seu papel de predicador Harry Powell. Pita conta a historia con detalle e recréaa inténsamente. Semella que efectivamente esta sexa a súa película favorita.

Se no filme o seu director, Charles Laughton, marcaba un aire de fábula infantil cunha voz en off ó comezo, a narración de Pita toma precisamente ese camiño: Narra a historia dándolle forma de conto de terror infantil e mantén o suspense do seu relato como se o público nunca vira a película.

Noite Espectador 06

Chega o derradeiro narrador desta sesión e con el o gran momento da noite. Ese furacán chamado Avelino González opta por facer un resumo das películas que máis lle impactaron na súa infancia en Vigo. Ilustrando o seu relato cos temas musicais dos filmes que fai soar dende un teléfono móvil… ask ausiello Avelino canta, baila, abre a camisa, salta ata o publico, estampa un bico nos morros a unha espectadora, imita ó “Rocky” de Stallone ou voa polos ceos como ‘Supermán’.

Nun gran poupurri repasa e baila “Febre do Sábado Noite”: lembra que a súa nai soñaba co Paul Newman de “Dous homes e un destino”; rememora a Robert Reford en “Memorias de África” e no medio do seu frenesí, ergue o pé do acelerador para sentenciar con melancolía que “O bo que ten o cine é que os actores sempre están iguais”.

O público pásao en grande, tararean con el as bandas sonoras de varias películas dos anos 80…

O contacontos remata cun final surrealista no que mestura os personaxes de varias películas que segundo el deixaron a pantalla do cine ó que el acudía de neno… e toman as rúas do Vigo da súa infancia.

Final por todo o alto para unha velada divertida na que público, narradores e narradoras comparten non só a súa imaxinación senón moitas das súas lembranzas: A maxia do cine e da narración oral danse a man para conxurar unha vez máis ese pequeno miragre dunha sala chea de persoas concentrando a súa atención nun mar de historias.

Noite Espectador 07

Foto: Mino Andrade – Texto: Marcos Estebo

 

Ler máis
A Patacon
23/032015

Crónicas Atlánticas: HISTORIAS TENRAS E CANALLAS de AVELINO GONZÁLEZ

Martes 17 de marzo de 2015 – 21:00

avelino16660290208_c1dd6aa099_z

avelino16846733591_5718e09110_z

Ler máis
crisdecaldas
23/032015

Crónicas Atlánticas: CONTAR de CELSO F. SANMARTÍN

Luns 16 de marzo de 2015 – 22:00

celso16216283634_8eff4ca358_z

celso16218784993_e63161d810_z

Fotos Mino Andrade-Amparo Portabales

Máis

Ler máis
Laura Escuela
23/032015

Crónicas Atlánticas: MIRADAS CON ECO de PATRICIA McGILL

Luns 16 de marzo de 2015 – 21:00

patricia16216304014_b34c72236e_z

Ler máis
PepBruno
19/032015

Crónicas Atlánticas: FALAR CON ESTRAÑOS de MAGDA LABARGA

magda16631316857_e718b3f1eb_b

     Luns 16 de marzo de 2015 – 20:30 h

Case a entrada de Pontevea, deixando atrás a Ramallosa, está o café A Senra, onde hoxe contan Magda Labarga ás 20:30, e Celso F. Sanmartín ás 22:00.

Magda fala un pouco con algunhas persoas que coñece, mentres se espera á chegada dos espectadores. Case vinte minutos máis tarde da hora de comezo, vai ao escenario a prepararse. Cinco minutos despois está xa en pe, presentándose como canaria afincada en Madrid, para explicar o seu peculiar acento.

A Magda gústalle falar con extraños, e así no lo fai saber, sorrinte. De feito asegura que ela ten unha extraña loira no seu interior, namorada de Luis Tosar.

Comeza o seu primeiro conto, un conto onde a felicidade, as veces, conséguese do xeito máis insospeitado, grazas a unha curiosa e afrodisíaca néboa.

 

magda16837615851_fb56acbb5d_z

Labarga introdúcenos no seu mundo a través de xestos suaves, descripcións detalladas de cada elemento co que se relacionan as personaxes, dos xiros da súa voz. Mundos de elementos máxicos, obxectos e personaxes, que se moven con fluidez a través da intensidade que esta narradora é capaz de crear.

O público, ainda que escaso, está totalmente entregado a súa palabra. Incluidos os traballadores do local. Cun forte aplauso Magda despídese para dar paso a seguinte sesión, a de Celso F. Sanmartín.

Se non puidestes achegarvos ata Pontevea, ainda estades a tempo de gozar desta contadora, xa que estará contando as súas historias o xoves 19 en Zona C dentro da xornada de peche desta III edición do Festival Internacional de Narración Oral Atlántica

Foto: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Ana Ponte

Máis fotos 

Ler máis
19/032015

Crónicas Atlánticas: HUMOR SALVAXE de PEPO SUEVOS

Domingo 15 de marzo de 2015 – 21.30 h

pepo16640011408_0f06df3d50_z

pepo16801708906_f6d5f6177c_z

Ler máis
18/032015

Crónicas Atlánticas: CONTOS POPULARES DO XAPÓN de YOSHI HIOKI (sesión adultos)

Yoshi Zona C 01

Domingo 15 de marzo de 2015 – 19:00 h

Ó redor de cincuenta persoas reúnense en plena tarde de domingo na sala da Zona C, ubicada a carón do Museo do Pobo Galego. Pese a estar un pouco enfermo (estivo no hospital pola mañá), o narrador xaponés Yoshi Hioki, non falta á cita.

Fai a súa entrada ataviado cun ‘kimono’ claro con filigranas escuras na parte superior e un ‘hakama’ azul marino que substitúe os pantalóns occidentais.

Ó subir ó escenario, a madeira dos seus ‘getá’, calzado tradicional xaponés, sóa contra o estaribel chamando a atención dos espectadores. Entón, o narrador afincado hai vinte anos en Barcelona, deixa con coidado o calzado  nunha esquina.

Yoshi Zona C 04

No medio do escenario agarda estendido un pano, un ‘furosiki’, sobre o que o contacontos queda de pé ante o público.

Comeza a sesión seguindo unha cerimonia que repite entre cada unha das historias que conforman a súa contada:

Dunha pequena caixa de madeira Yoshi saca un papeliño. Le o seu contido e comeza cantar paseniño un poema da escritora Akiko Yosano, pioneira do feminismo no seu país natal. Só despois inicia o conto.

As historias de Yoshi Hioki van dende as fábulas de dragóns cuxos amores provocan o nacemento da terra que hoxe coñecemos como Xapón… ata a historia de desamor dun mozo rico e fermoso rexeitado pola ‘orián’ máis bela do seu tempo.

Trátase de narracións enmarcadas entre os séculos X e XII, que mesturan feitos fantasiosos cunha forte carga sexual.

Aínda que durante o primeiro conto, o kimono de Hioki vese empapado en suor e trémenlle as mans, seguramente debido á enfermidade, o narrador nipón encara a sesión obviando eses feitos.

Historia a historia, relata con miradas pícaras, baixa o volume da súa voz para logo explotar en berros inesperados, alterna o ton grave cos ‘falsetes’… Domina moi ben os tempos e leva ó publico por onde quere; consegue atención absoluta nas súas pausas dramáticas, para acto seguido facer que o público se esmendrelle.

Yoshi Zona C 02

Ó longo dos seus relatos, Hioki engade multitude de aclaracións referentes ó Xapón antigo: Explica ós espectadores en que consisten realmente as geishas a miudo confundidas polos occidentais con prostitutas: que as ‘orián’ eran as verdadeiras prostitutas naquela época; que Yoshiba era o coñecido ‘barrio rojo’, que hai mil anos, antes do Xapón feudal, as mulleres decidían con quen casaban… e unha longa lista de detalles que introduce ós espectadores naquela época.

Yoshi sinala as similitudes que el atopa entre Xapón e Galicia ó ser ambalas dúas, terras de costa. Simulando inocencia, interpela ó público tentando descubrir cantos parecidos hai ou non hai entre os homes xaponeses e os galegos; gargalladas das presentes como resposta e cara de circustancias entre os asistentes masculinos.

Yoshi Zona C 03

Segundo avanza a ‘contada’, ademais de executar varios bailes tradicionais acompañado por un abano, Yoshi da unha pequena clase de wakas, os poemas que canta entre cada conto. Primeiro traduce ó castelán as frases, belas pero bastante crípticas. Ante a estupefacción do público, o contacontos ‘descifra’ o seu significado simbólico en linguaxe da rúa. Resultado? Novas gargalladas ó descubrir os espectadores que, como non, os poemas van envoltos nun prosaico cariz sexual.

Ó remate da sesión Yoshi Hioki fai un rápido resumo á procedencia dos contos narrados, algúns obra del, outros tradicionais e aproveita para agradecer ós espectadores a súa participación:

“El mérito es suyo. Por mucho que yo me esfuerce, si ustedes no ponen la imaginación… esto no funciona”.

   Foto: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Marcos Estebo

Ler máis
17/032015

Crónicas Atlánticas: HOMENAXE A TIM BOWLEY

Tim Bowley homenaxe 01

Sábado 14 de marzo de 2015 – 21:00

Dúas banquetas valeiras agardan por Tim Bowley e Charo Pita, a súa ‘tradutora’ oficial durante os últimos anos. Malia a estar preparados, a velada comeza con retraso debido a problemas técnicos. Non semella inconvinte para as case oitenta persoas que se desplazaron ata A Nave de Vidán para acudir á despedida dos escenarios do contacontos inglés Tim Bowley.

Ó contrario, antes de comezar coa contada, Soledad Felloza, a directora do festival, sortea unha colección de tés de ‘Mistelánea’, sinalando que é o único patrocionio co que conta este ano ‘Atlántica’. Hai confusións, alguén que non atopa o seu boleto, outra que cre que lle tocou a ela… e moitos risos. Semella que xente viu con ganas de pasalo ben.

Tim Bowley homenaxe 02

Charo Pita e Tim Bowley ocupan os seus asentos. O veterano narrador, comeza a contar mentres pasea a súa mirada azul e o seu sorriso doce polo público.

As contadas de Tim e Charo teñen unha dinámica que durante anos levaron por toda a península adiante: Tim di un par de frases en inglés e Charo Pita traduce ó galego. As veces traduce e outras adapta. Neses contrastes cómicos entre o que di el e o que ela ‘traduce’, radica parte da gracia do seu espectáculo.

No repertorio desta noite conviven historias tradicionais de Gran Bretaña e Escocia cheas de feitizos, maldicións, nenos que tentan enganar á Morte… con outros contos máis mundanos como a da parella de carteristas máis hábil de Picadilly Circus. Tim e Charo teñen ben collida hoxe a chave da atención do público. Os espectadores tan pronto escoitan respetuosamente en silencio como escachan co riso chegados os momentos hilarantes.

Tim Bowley homenaxe 03

Á metade dun conto pertencente á lenda artúrica, Charo Pita abandona o seu asento e dende ó público unha voz femenina tómalle o relevo. É Casilda Regueiro, a primeira compañeira-traductora de Bowley. Hai só unhas horas Tim e Casilda viviron un reencontro tras moitos anos sen verse, pois ela vive en Suiza. Os dous sorrín cos ollos brillantes e os espectadores entenden que están a presenciar un momento especial.

Casilda senta ó carón de Tim e os dous xuntos seguen a sesión de contos como se os camiños de ambos nunca se tivesen separado.

Na historia dos ladróns, Tim improvisa cunha mestura de picardía e elegancia británica e diríxese a Casilda como se ela fose a bela ladroa do conto. Chega un punto no que Casilda non pode coa risa e renuncia a tentar traducirlle. A química entre ambos semella intacta malia o paso dos anos.

Tim Bowley homenaxe 05

Remata a sesión (ou iso cre o homenaxeado) e Tim Bowley agradece á xente a súa asistencia e afirma que tivo moita sorte na vida de ter atopado a estas dúas mulleres que lle axudaron na súa andaina. Entre aplausos, Soledad Felloza faille entrega da peza dunha cornamusa, icono do Festival Atlántica.

Nun xesto espontáneo de humildade, Tim pide permiso para contar “el cuento posiblemente más corto del mundo”. Faise de novo o silencio e setenta anos de experiencia falan serenamente:

“Dos hombres están encerrados en un calabozo y miran afuera a través del ventanuco: Uno ve barrotes; otro ve estrellas”.

Gran ovación, os outros narradores que participan nesta ‘Atlántica 2015’ deixan os seus asentos e toda a sala de A Nave de Vidán remata en pé aplaudindo ó vello contacontos.

Tim Bowley homenaxe 04

Pero se o inglés, cría que aquí remataba a homenaxe, confúndese de cheo. Quico Cadaval emerxe entre o público e vai séntarse xunto a el. O narrador ribeirense comeza a rememorar as surrealistas peripecias vividas xunto a Tim e Casilda nunha xira por Colombia. Os espectadores esmendrellan coa risa, Casilda esforzase por non chorar de boa gana e o paciente Tim convértese a través da memoria de Cadaval, nunha sorte de aposto heroe de flema británica ante a presencia “daqueles famosos torturadores da policía colombiana”.

Ó remate, entre as anécdotas das xiras, os agradecementos de Charo Pita e Casilda Regueiro… o espectaculo alcanza dúas horas cheas de risas e emocións, tralas que un modesto Tim xa non sabe como agradecer tanta atención.

Mais tarde, tras cear cos outros narradores do festival mailos integrantes da organización, Tim despídese de todos e todas, un por un, cun bico na fazula e desexándolles felicidade na vida. A piques de deixar o restaurante, volve a cabeza e fitándoos unha última vez, sorrí con melancolía durante uns intres e logo marcha.

Foto: Orzo Abrunheiras – Texto: Marcos Estebo

Ler máis
16/032015

Crónicas Atlánticas: FUNCIÓN FAMILIAR de Alumn@s do Ctro. Interpretación da Oralidade de Vigo

Paula Anxel Casal

Sábado 14 de marzo de 2015 – 12:00

Ás doce menos dez da mañá, a entrada da Biblioteca ‘Anxel Casal’ ten xa uns quince visitantes. Pode que sexan pequenos de estatura mais teñen un obxectivo moi concreto: Acudir á sesión de contos infantís que chega dende Vigo a Santiago.

Quince minutos despois, os nenos e nenas están acomodados en primeira fila sobre colchonetas de cores e os seus pais e nais ocupan as cadeiras do Salón de Actos da biblioteca.

Paula Carballeira, unha das impulsoras do CIOV, explicálle ós cativos que os seguintes narradores veñen de Vigo, o cal da lugar a intervención espontánea de varios pequechos; “¡Mi abuelo es de Vigo!”.

A continuación Carballeira fai un xogo no que pide a interactuación de fillos e pais, erguendo os brazos e repetindo o que di ela.

Mani Anxel Casal

Dende unha banda do sala chega cantando Mani Braga, que capta rapidamente a atención dos pequerrechos. Ilustra o seu conto da Fraga da Barcia con voces individuais por cada un dos personaxes (ton grave na do carballo, acento británico na do eucalipto…) Os nenos interropen varias veces e Mani atende as súas preguntas tentando non perder o fío do conto.

A moralexa da súa historia, ‘sacrificarse todos un pouco para non ter que prescindir de ninguén’, arranca os aplausos de pais e nais. Mentres algúns nenos discuten o final do conto. Teñen as súas propias opinión ó respecto de como debería rematar a historia.

Delmiro Anxel Casal

O seguinte conto ven da man de Delmiro Sieiro, que narra as aventuras e desventuras de “Pinturiño”, un lapis que pasa de dono en dono ata rematar case consumido pero satisfeito por poder influir na vida das persoas. Delmiro introduce pequenas referencias para conectar tamén cos proxenitores.

Con todo, os cativos forman un público difícil de manter a atención; a idade media ronda os catro anos e por momentos falan das súas cousas, agatuñan polas colchonetas… Mentres, ó longo da contada seguen chegando algúns pais e nais cos seus fillos.

Fatima Anxel Casal

É a derradeira contadora, Fátima Iglesia, quen gaña claramente a atención dos pequerrechos. Fala con moita vitalidade, móvese por todo o escenario, muda as voces e a súa propia altura corpo segundo intervén cada personaxe.

Seguramente o seu conto sobre dous ratiños, un moi alto e outro moi baixo, sexa o que máis se adapta á idade dos nenos e nenas presentes.

Pecha a sesión a outra mestra do CIOV, Ana Carreira, explicándolle ós nenos en clave infantil como se creou o Centro de Interpretación da Oralidade de Vigo.

Como corresponde ó remate dun espectáculo, os artistas saen a saudar e así, acompañados polas súas mestras, Mani, Delmiro e Fátima reciben sorrintes o aplauso do público, formado nesta ocasión por pequenos e grandes.

Foto: Soledad Felloza – Texto: Marcos Estebo

Ler máis
16/032015

Crónicas Atlánticas: CONTOS POPULARES DO XAPÓN de YOSHI HIOKI (sesión infantil)

Sábado 14 de marzo de 2015 – 12:00

O Festival Atlántica, adoita facer sesións onde os contadores e contadoras narran historias a nenas/os en asociacións e escolas. Este sábado é no Centro Sociocultural de Santa Marta, nunha das sala na que os pequechos/as poden disfrutar dun espazo lúdico e de lectura.

O contador desta mañá, Yoshi Hioki, achégase a dúas cadeiras altas, unha para se sentar e outra para ter enriba unha serie de materiais que o contador colocou antes de irse cambiar cun traxe tradicional xaponés de traballo. A madeira dos seus geta (calzado tradicional xaponés) soa no chan ao volver.

Un pano vermello ondea na súa cadeira destacando sobre o gris do pantalón. O pano fascina tanto a unha das meniñas, que durante toda a sesión, tenta tocalo cando Yoshi pasa ao seu carón.

O primeiro que nos ensina é a dicir bos días en xaponés e a posición do saúdo de homes e mulleres, as súas diferencias e o motivo das mesmas. Os homes representan ao bambú e as mulleres á armonía.

Cantando en tres idiomas, xaponés, castelán e galego, o xogo de pedra, papel e tesoiras, consegue que tanto nenas/os como adultas/os fagan xestos cas mans e creen un caracol, unha bolboreta… ata un helicóptero. E con cada unha destas creacións, comeza e remata os contos.

Seguramente un dos contos, pero non o único, onde o narrador métese a todo o mundo no peto, é ao sacar unha frauta ca que nos leva a ver a través dun bosque ata unha cova terrorífica.

Ao acabar, un novo saúdo ao estilo xaponés no que todas/os fomos partícipes.

Un forte aplauso, sorrisos nos beizos, felicitacións ao narrador por parte de grandes e pequenas/os, satisfacción iluminando o rostro do propio Yoshi. Ese é o broche final a sesión no Centro Sociocultural de Santa Marta.

Foto: Soledad Felloza – Texto: Ana Ponte

Ler máis
Older Entries
WEB ALOXADA EN
CO APOIO DE