Martes 15 de marzo de 2016 – 21:00
O segundo piso do pub Atlántico está cheo de verbas e historias que foron impregnando as súas paredes dende hai anos. O público pide unha cervexa a unha Pili atarefada que se move tras a barra con rapidez. No aire o son dunha música que ninguén está a escoitar, xa que os saúdos, os sorrisos, a charla, invade a estancia.
Soledad Felloza (directora do Festival) senta no taburete “para contar” e a música desaparece, agora é tempo de palabras, de historias. Presenta a Caxoto sen dicir o seu nome e dí que xa creceu, que de contar para nenos e nenas, contará por primeira vez, no festival, para maiores.
Caxoto que cun sorriso ante o despiste de Soledad ao non dicir o seu nome, dalle pé para iniciar unha pequena historia sobre todos os nomes cos que o teñen bautizado ao longo da súa vida. E explica de onde lle ven, Caxoto, xa que el é da familia da Caxota por parte de nai e do Panfarrón por parte de pai. Mentres que os primeiros son rebuleiros, os segundos son tranquilos.
Nomear ao seu pai permítelle falar da súa afición pola apicultura e de aí a historia de Eviña, o boticario e o mel. O público sorrí ca picardía de Caxoto e con esa voz grave e armoniosa ca que conta. Remata cantando cunha pandeireta “calada” cun trozo de tea para que non sone nada máis que o pandeiro.
“Caxoto por parte de nai”
Entre un e outro contador Soledad Felloza sortea unha nova bolsa de Mistelánea que é recibida pola gañadora cun sorriso. Acto seguido presenta a Aldo Méndez.
Una abuela no pela papas, las va desnudando
Aldo séntase cómodamente no taburete e cun sorriso fala da súa infancia, de como era de pequeno, do moito que lle gustaban os libros. Descríbese “redondito como el óvulo (da súa nai) y tan retozón como el espermatozoide (do seu pai)”. Sorrí cando escoita o riso do público que está a desfrutar desta noite de contos.
Coqueto, seductor, fala de Meneses, o seu pobo natal, alá en Cuba. E conta con ese realismo máxico que xa o caracterizou na gala inaugural. As súas verbas crean este mundo no que o público se mergulla e se deixa levar polo seu saber facer. Aldo consigue que a súa historia chegue tanto aos espectadores e espectadoras, que hai ollos humidos ou chorando ante a delicadeza do que conta. Remata cunha nana ca que moita xente, ainda que non a escoitase nunca, síntese identificada e cun poema a Meneses, o seu pobo.
Namorados e namoradas destes dous contadores de voces que agariman, unha por grave e profunda, outra por xoguetona e coqueta, aplaudiron con emoción e cunha mirada de quen non quere saír desas cálidas augas de verbas.
Foto: Mino Andrade e Amparo Portabales – Texto: Ana Ponte
Comments