Crónicas Atlánticas III. Cándido Pazó.

Esta vez tivemos que coller o coche para ir ver O Decamerón, unha particular adaptación realizada por Cándido Pazó da obra de Giovanni Boccaccio.

No escenario do Auditorio da Ramallosa, un percheiro e un sillón ao que se lle poden ver as tripas, repousa baixo unha luz vermella e sobre unha alfombra redonda da mesma cor. Faise a escuridade e o acenderse a luz pódese ver a un Cándido Pazó sentado, vestido cun traxe branco e zapatos da mesma cor. Na man unha copa da que bebe sedutor.

Fala do Decamerón, de como Boccaccio escribiu cen historias contadas por tres rapaces e sete rapazas novas durante dez días. Cándido Pazó é un experto na creación de espazos, no uso dos materiais que hai en escena, no uso da voz, como se fose un contador antigo, que de pobo en pobo vai contando historias de sempre. Con todos estes mimbres, pouco a pouco, ca música, cas palabras, cos xestos, vainos introducindo en cada unha das historias que nos lembran, entre risos cómplices, a unha actualidade candente, a unha realidade que se repite.