En marzo, cando tivemos que pechar Atlántica e quedar na casa, compartimos convosco unha serie de vídeos baixo o lema #ocontononpara. E agora xa podemos decirvos que eses contos non pararon nada e que estiveron a artellar o xeito de voltar axiña. O mar de contos de Atlántica regresa en novembro e decembro. Vai ser unha reedición diferente, como toca nestes tempos que estamos a vivir, pero chega co mesmo agarimo e a mesma ilusión doutras veces.
Agardamos por vós con máscara, xel hidroalcohólico e un chisco más lonxe do que nos gustaría, pero cos ouvidos tan afiados coma sempre.
A voz xorde no momento mesmo en que o aire dos nosos pulmóns fai tremer as cordas vocais. Dun único soprido nace o instrumento principal daqueles que contamos historias orais.
Esa voz non emana igual se o noso aire nace alto ou baixo, frouxo ou rexo.
No aire fican despois a vivir as nosas palabras, e, de seren certeiras, non haberá vento que as mova. Se son lixeiras tornaranse en brisa; se tristes ou alegres, seguirán un vieiro ou outro.
Pero viaxarán.
Desde sempre sabemos que quen navega precisa de ventos diversos para recalar a porto.
E desde Plinio O Vello temos un instrumento que nos axuda a discernir eses ventos para navegarmos con bo rumbo.
É por iso que este ano Atlántica se adobía cunha Rosa dos Ventos.
De cada un dos seus vórtices (remuíños) chegaranos un sopro cargado de historias.
Os cerzos limpos e altos dos Pireneos cruzaranse cos ventos cálidos e húmidos do Brasil ou de Venezuela; os de Colombia sabrosóns, cos ávregos de Salamanca e Zamora; os tormentosos e salgados de Galicia, cos secos lebeches de Palestina…
Sabemos que hai ventos de feiticeiras e demos, ventos de tolos, que provocan mal humor ou pesadez nas pernas; ventos para namorar e ata para empreñar…
Nesta edición @s Atlántic@s tod@s pedimos a Eolo forza para soprar con bo rumbo.
Como diría Manuel Antonio:
“Encheremos as velas
coa luz náufraga da madrugada”
E coa “Rosa dos Ventos do noso corazón”
Encadearemos adeuses de escuma
para tódalas praias perdidas
…Xuntaremos cadernos en branco
da novela errante do vento
…Pescaremos na rede dos atlas
ronseis de Simbad
…E cazaremos a vela
sobre o torso rebelde das tormentas
para trincar a escota dunha ilusión”.
