Di o dicionario que conservar é facer que unha cousa se manteña en bo estado, gardándoa en condicións seguras ou facendo o necesario para que así sexa.
Nesas andamos no Festival Atlántica, en conservar.
Tras a celebración e a alegría desbordante do noso décimo aniversario en 2022, tocou pensarmos cal era o novo desafío.
E aínda que somos de soñar con carreiros que nos leven cada ano a mundos novos, tamén somos moi conscientes de que nestes tempos de inmediatez, de eterna busca de novidades polo simple feito de non querer “quedar atrás” e de descartes instantáneos é máis preciso ca nunca preservar.
Di Manuel Gago no seu libro Vento e Chuvia que “unha vella nación é como unha gran casa cun faiado enorme onde gardamos todo aquilo do que non nos queremos desprender.” O po do tempo vai cubrindo todas esas cousas e non regresamos a elas, porque nunca temos o minuto libre que é necesario. As cousas saben agardar con paciencia. E así imos polo mundo cheos dunha saudade que ás veces só calma cando bebemos desas memorias.
Previsores decidimos gardar ás cousas boas que vivimos na década pasada. Collelas de inspiración e de alimento. En tempos onde todo o mundo acumula reels e selfies que non volve ver, nós decidimos conservar a calor dunha casa, dunha amizade, dun amor, dunha boa historia.
Hai quen conserva alimentos en frío, aceite ou sal.
Quen se conserva ben malia os anos.
Quen conserva ideais, soños e recordos.
As tolas e tolos de Atlántica queremos conservalo todo, e co sabor antigo do peixe seco ao sol, das sardiñas en aceite, dos berberechos puros do mar, enlatamos voces e falares, contos e cantos.
Se tedes fame vinde xunto a nós.
Levade unha lata de memoria para eses días onde o mar bravo da desesperanza deixa aos homes e mulleres agardando na ribeira.
Sentade nunha rocha ateigada de caramuxos, e as contadoras e contadores do Festival Atlántica, un ano máis, encheremos de voces o vento.
SOLE FELLOZA
DIRECTORA DO FESTIVAL
