Cris de Caldas

Nacín entre os contos que me contaba a miña avoa Carmela para que comera, para que non comera tanto, para que deixara de gabear polas árbores, para que levantara o cú, para que falara, para que calara... Deste xeito, aprendín que había un conto para cada ocasión. Tanto conto me arrolou que quixen saber máis deles, polo que non quedou outra que estudar filoloxía pero iso non foi suficiente. Eu quería vivir entre contos, así que logo prepareime para ser bibliotecaria. E aínda que é un traballo moi creativo e divertido, ás veces sinto que os contos queren saír dos andeis e eu lévoos comigo para que os escoite quen sabe facelo. Outras veces, prefiro conversar con quen máis sabe e levar un anaco da nosa tradición no meu contar. Na actualidade, conto para todo tipo de públicos, para quen non ten nin un ano e para que pasa dos cen. Só se precisa orellas, para escoitar, corazón, para deixarse emocionar e boca para sorrir. Ti sabes escoitar? Pois eu teño un conto para ti.