Xoves 12 de marzo de 2015 – 22:00 h
En canto remata a función do narrador zamorano ‘Guti’, ábrense de novo as portas do pub Dado-Dadá e comeza entrar xente que leva un rato agardando na rúa Alfredo Brañas.
Contrasta a pouca asistencia da sesión de contos anterior coa de agora. A xente inunda o local. Descoñecidos comparten mesas ata encher cada esquina. As banquetas voan escudriñando o chan ata atopar un rincón no que plantar un bo posto de vixía. En poucos minutos case cen persoas agardan expectantes a sesión de Quico Cadaval, o dramaturgo, director e narrador ribeirense. Resulta evidente que contar con el na apertura do Festival Atlántica é un acerto.
Aínda que a franxa de idade do público vai dende estudiantes universitarios ata veteranos de longo percorrido no eido cultural, nas primeiras filas vese unha especial abundancia de espectadores a piques de despedirse da treintena.
Soledad Felloza, directora do festival e narradora que compartiu moitas contadas coa estrela da noite, introduce a Cadaval. Non desaproveita para agradecer con ironía á ‘asociación do silencio da zona vella de Santiago’, pola súa colaboración para levar a cabo Atlántica.
Tras un pouco de brincadeira entre o de Ribeira e a negra, como lle gusta chamarlle el aínda que só sexa para poder sentenciar divertido que “iso nin é negra nin é nada”, comeza a sesión de contos titulada “Os Inocentes”.
As historias que desgrana Quico ó longo de dúas horas, teñen en común a inocencia dos seus protagonistas e como esta lévalles ata situacións e lugares insospeitados.
Nun primeiro tramo da contada as peripecias de personaxes públicos como o ex-Vicepresidente da Xunta Anxo Quintana, o presidente do ‘Compos’ José Mª Caneda ou o escritor Marcial Suárez, arrancan gargalladas ó publico.
Tras uns vinte minutos de risos case ininterrompidos, Cadaval comeza a introducir os personaxes que padecendo de inocencia, sexan quizais, quen máis poden sufrir neste mundo; os inocentes na guerra. Concretamente a guerra civil española.
A historia de Marquiños “o terriñas”, mete de cheo o público nas miserias do conflicto. A xente acépta ben o cambio de ton. De súpeto o contador cambia de historia e narra o peculiar suceso dun pastor do Incio que quedou a agardar a chegada dos falanxistas de Monforte, “…pois el nunca vira un falangista!”.
Ó longo da contada, Cadaval deixa historias en suspenso para comezar outras; coma se plantase unha árbore da que medran ramas e destas xurdisen outras máis pequenas… para acabar volvendo ás ramas principais, ás historias iniciais.
Segundo avanza a sesión o ribeirense pasa a narrar dende o persoal, e conta as historias da taberna da súa nai e mailas do grupo de amigos do seu pai. Isto dalle a oportunidade de reivindicar a figura do ‘parvo’ en todo grupo de amigos… ou nacións. betfair site down E salta brevemente a unha historia da antiga Grecia.
Con todo será entre os amigos do seu pai onde se agocha o gran protagonista final da súa contada; Manolo “o chabolista”. De novo o público vese mergullado no surrealismo da guerra civil, ata dar cos presos da Illa de San Simón.
A xente ri a cachón e parecen confirmar que é compatible facer humor e denuncia histórica ó mesmo tempo.
Unha vez remata a súa última historia e tras unha marea de aplausos, nun xesto de xenerosidade Cadaval sinala ó público que non veu a sesión anterior, que é unha pena que marchen sen escoitar o narrador zamorano e pide a ‘Guti’, sentado entre o público, que suba ó escenario a contar.
O contador de Sejas de Aliste, tal vez sorprendido pola petición de Quico, sube lentamente e arranca coa historia de Anita, unha vella que sentíndose morrer decide amortallarse ela mesma para non dar traballo a ninguén. Pese o humor negro do conto e saír a contar tras un tornado como Cadaval, ‘Guti’ acaba facendo rir á xente de boa gana e apañando outra ovación.
O de Ribeira agradece ós espectadores a súa asistencia e invita a consultar o programa das sesións de contadas para os seguintes sete días. Queda inaugurado o Festival Atlántica.
Foto: Mino Andrade – Texto: Marcos Estebo
Comments